miércoles, 26 de diciembre de 2012

Remembering your life cause we wish that you were here.

Hola Jimmy,

Hoy vuelve a ser 28 de diciembre. Hoy hace ya tres años... Parece mentira, ¿verdad? A veces todavía me cuesta asumirlo. Tres años. Tres años desde que nos fuiste arrebatado de una forma injusta. Demasiado joven. Porque es algo que nunca crees que pueda pasar, ¿no te parece a ti una inmoralidad? Una realidad desgarradora y desoladora. Fría como el hielo y punzante cómo un alfiler. Que es capaz de derrumbar los pilares de nuestras esperanzas y deseos más fuertes. Que cuesta de creer.

Y, bueno, ya sabes... no ha sido fácil. Hemos tenido momentos de todo. "Some days we laugh, some days we cry. But we are never letting Jimmy go. He is Avenged Sevenfold."
Te queremos agradecer todo lo que nos has dado. Tu legado, el de tu vida, el de tu existencia, el de tu obra. Porque es cierto que quizá a los ojos de muchos no eres el mejor batería del mundo, pero tu pasión infinita por las baquetas, tu forma de sentir la música, de disfrutar con lo que hacías... Oh, Jimmy, eso ciertamente es lo que te hace tan especial. La cuestión es que eres nuestro batería.Y no estoy hablando en pasado porque esto ciertamente no termina aquí. Avenged Sevenfold sigue adelante, abriendo una nueva época, un nuevo camino. Sabemos que tú estás orgulloso de los chicos. Sabemos que nunca quisiste que abandonaran. Y eso es justamente lo que han hecho. Después del golpe más duro probablemente de sus vidas, ellos supieron seguir adelante. Después de no sólo perder a un batería, sino a un amigo, e incluso a un hermano; ellos sabían que los fans necesitábamos al grupo más que nunca, así que dejaron que la rabia, la desolación y la ira de la pérdida se convirtieran poco a poco en aceptación. Y la aceptación se transformó en el empuje que necesitaban para que la historia de Avenged Sevenfold no acabara ahí. Porque tú no hubieras querido eso, ¿verdad? Tus compañeros de grupo... Sí,  ellos lo sabían, ellos te sentían, ellos supieron permanecer unidos, persistentes y tenaces para reemprender todo por lo que habíais luchado juntos durante esos últimos 10 años, por muy duro o difícil que eso les resultara, pero lo hacían por ti, porque lo merecías. Así que canalizaron toda la frustración, impotencia y todo el sufrimiento que corría por sus venas lo mejor que pudieron, brindándote aquello que tú empezaste y te esforzaste en dejar preparado. Nightmare no era el último CD, era simplemente una transición hacia esta otra etapa, un homenaje. Un CD en el que te sentimos más que nunca, en el que estás tan presente en cada melodía. Agridulce. Duradero. Suave y áspero a la vez. Desgarrante. En el que se notan los esfuerzos de los chicos de sacar lo mejor de ellos mismos desde el pozo en el que se habían hundido. Ellos nos dieron una lección y nos enseñaron a ser fuertes. Nos enseñaron que todavía queda mucho por escribir. Así que de alguna forma, todos hemos tomando su ejemplo y hemos levantado la cabeza y hemos seguido adelante, en parte por ti. De alguna forma hemos conseguido empezar o continuar con éste otro capítulo, escribiendo el nuevo camino de la misma historia que empezó en 1999 y que desde entonces ha cambiado la vida de tantas personas. Eso no significa que te hayamos olvidado, para nada, porque Jimmy, tú hoy estás más vivo que nunca en nuestros recuerdos. Por supuesto que tú formas parte de este nuevo comenzar. Porque fuiste, eres y serás una pieza clave. Porque estás vivo en el interior de cada Avenger, porque tú eres inmortal. 


Así que hoy, nosotros, los Avengers, no estamos tristes. Queremos recordar tu sonrisa y tus ganas de vivir. Tu vitalidad para tocar la batería y la facilidad que parecías tener para hacer no sólo buena música, sino canciones que podrían ser consideradas obras de arte. Queremos celebrar tu vida, tus 28 años. Queremos recordar todo lo que nos has enseñado y todo lo que nos has inspirado. Queremos disfrutar con todo lo que nos has dado. Queremos recordar tu fuerza y queremos mantenerla viva. Queremos que sepas que estás presente en todos y cada uno de los conciertos. Revivimos tus partes, y te homenajeamos con cada respiración. Y, bueno, si esto es duro para nosotros no puedo imaginar una pequeña parte de todo lo que debieron pasar tu familia y amigos más cercanos... Todos ellos tienen mis más sinceros respetos desde entonces.
Y por supuesto queremos que sepas que por mucho tiempo que pase, siempre estarás con nosotros. Cabe decir, y valga la redundancia, que por encima de todo queremos darte las gracias. Que estamos orgullosos de haber  podido compartir contigo un trocito de nuestros caminos. Estamos orgullosos de que hayas formado parte de nuestras vidas y sobretodo estamos orgullosos de que nos hayas permitido hacerlo. Que aún no teniendo en placer de conocerte personalmente, nos has influenciado mucho, a todos y cada uno de nosotros. Tú nos enseñaste a perseguir patos y a perseguir nuestros sueños. Horas de dedicación e ilusión en forma de canciones. Álbumes que son obras maestras. Vosotros sois poesía, sois perfección que fluye en forma de música. Nadie sabe lo que nos deparará el futuro, nadie sabe qué pasará, ni cómo acabaremos. Lo que sí que podemos dar por seguro, Jimmy, es que desde aquí, tu familia, te tiene siempre presente, siempre. Te llevamos con nosotros. Por mucho tiempo que pase. Te queremos recordar lleno de energía, con esa energía que tenías para darle a las baquetas. Y allí dónde quiera que estés, quiero que sepas que nos sentimos orgullosos de ti. De forma que mis más sinceras gracias por completar y por formar parte de todo esto tan grande, y creo que hablo en nombre de todos los fans de Avenged Sevenfold. No es simple fanatismo por un grupo, es algo más, es un sentimiento. Es prácticamente como una familia. Es algo que se lleva dentro y que nos define. Para muchos éste será sólo un grupo más, es cierto. Pero, cómo ya he dicho, hay algunos que hemos encontrados nuestra segunda familia y que vivimos ésto mucho más intensamente. Ser Avenger no implica sólo estar ahí en los momentos buenos, cuando se anuncian fechas de conciertos en tu ciudad, cuando sacáis canciones nuevas o cuando habláis del nuevo cd. Para mí se trata de vivir vuestros logros y vuestros fracasos; de apoyar al que es tu grupo favorito en todo momento. Y, ¿sabes qué, Jimmy? Cuando me paro a pensar y veo en todo lo que habéis conseguido tú y los chicos, cuan lejos habéis llegado, lo único que puedo sentir es orgullo. Y no puedo evitarlo. Vosotros habéis cambiado la vida de muchas personas. Vosotros habéis puesto a gente maravillosa en mi camino, y vosotros sois un claro ejemplo de superación, persistencia y fortaleza.

Seguiría escribiéndote, pero no haría más que repetirme y hasta el momento creo que ya lo he hecho bastante.
Desde lo más profundo de mi corazón Avenger, gracias por todo James Owen Sullivan. Te queremos.
Hasta siempre.


foREVer and always.







hyperinsomnia.

jueves, 29 de noviembre de 2012

cause I know you can try to open your eyes, it's all inside.

Scars don't heal when you keep cutting. Always cutting. Cutting deeper. Always deeper.
(...)
I walk this road alone, no thanks to you.






Por primera vez en mucho tiempo he podido pasarme un largo rato pensando sin que lo que acechen mi cabeza sean pensamientos autodestructivos. Sólo por el puro placer de reflexionar.
Necesitaba perderme, despejarme, quedarme totalmente a solas.
Necesitaba volver a las rutinas de hace un año para darme cuenta de que estoy en una nueva época de mi vida, que las cosas han cambiado y que aún tienen que hacerlo más. Y que simplemente tengo que aceptarlo. No sé.
Por primera vez en mucho tiempo he vuelto a sentir algo de esperanza, ganas de hacer algo con mi vida.
He podido liberarme de todo por unos momentos y pararme a observar la belleza de lo que me rodea, la comodidad de encontrarse en soledad, de descubrir nuevos caminos y renovar ánimos.
Es como si me hubiera propuesto que pase lo que pase no lo voy a dejar ir. Que realmente me importa. Que soy cabezona como nadie y puedo conseguirlo.

Después de meses sin sentir esta paz.
Correr es tan liberador.



Son pequeñas terapias que nunca debería abandonar. 
La naturaleza y mis cascos, ya no necesito nada más.

Llora todo lo que quieras mientras sepas que siempre vas a terminar levantado cabeza de nuevo preparado para otro nuevo asalto. Quedan muchas cosas maravillosas todavía por descubrir y en el fondo lo sabes.
Que lo que más cuesta es la subida, que requiere esfuerzo, que dan ganas de parar y dejarlo correr, pero si eres persistente, te darás cuenta de que al final puedes conseguirlo.
La solución no es abandonar, ni mucho menos huir, a no ser que sea en tu propia búsqueda.


hyperinsomnia.

miércoles, 28 de noviembre de 2012

wasted away

Somos humanos, y cometemos fallos. Somos humanos, y sentimos dolor. Nos equivocamos una vez tras otra. Nos caemos constantemente. Lloramos. Es eso es lo que nos hace humanos, ¿no?
¿La humanidad también implica esta gran sensación de vacío?
¿Que a qué me refiero?
¿Sabes cuando te dicen que la adolescencia son los mejores años de tu vida y tú te dedicas a sonreír? Es una sonrisa irónica. Piensas en ello. Y te callas.
¿En qué piensas?

Sé que piensas que en que por cada minuto de risa descontrolada has pasado infinitas noches quedándote dormido ahogado en lágrimas. ¿No es así? Vamos... dime que no es así. ¿No puedes? 
Por cada momento de paz ha habido cientos más en los que te has sentido tan presionado que sólo has deseado dejar de existir. Por cada nuevo amigo, otros cinco te han fallado. Por cada beso que te han dado, has ganado unos cuantos moratones, y por cada persona que te ha tratado bien, hay quince más que te han pisoteado o se han aprovechado de ti. Por cada abrazo, has pasado meses sintiendo la más grande de las soledades. Por cada empacho te has pasado todo el día arrepintiéndote de haber comido tanto. Por cada recuerdo bonito, tienes el doble de malas experiencias que te torturan y una gran nostalgia que te consume. Por cada camiseta favorita tienes un armario lleno de ropa que odias cómo te queda. Por cada canción que te anima tienes una lista de reproducción entera con melodías y letras que te hunden completamente en las más profundas miserias.

¿Me vas a decir ahora si creo que eres feliz? No tengas el valor de preguntármelo cuando tú ni siquiera eres capaz de creértelo. 

¿Crees que voy a creer que eres feliz estando encerrado en un sitio que odias? Rodeado de gente pero sin embargo conociendo apenas a pocas personas... Condenado a convivir contigo mismo hasta el fin de tus días cuando no eres siquiera capaz de aguantarte. Cuando no eres capaz de mantener la mirada fija en el reflejo que te da el espejo. Cuando nadie es capaz de hacerte sentir que mereces la pena. Sí, es por eso que no te creo.
Dime que eres feliz y entonces sabré que estás mintiendo. Cuéntame cuán maravillosa es tu vida mientras los subtítulos detrás de tu sonrisa me dicen lo contrario. Exacto, sonríeme y sabré cuán desgarrado estás por dentro. Cuéntame cómo de bien te lo has pasado este fin de semana y sabré cuantas lágrimas has derramado cuando estabas solo. Dime que algo no te importa en absoluto y sabré que en verdad éso te está atormentando por dentro. Dime que ya lo has superado, que has olvidado a ese alguien y sabré que no te lo puedes sacar de la cabeza.
Sabes que piensas demasiado.
Sabes que estás vivo porque oyes tu respiración y sientes fluir la sangre por tus venas. Te sientes vivo cuando sales el fin de semana y te olvidas de todo por unas horas, pero yo sé que cuando vuelves a tu casa y te quedas a solas con tus pensamientos te sientes la persona más miserable del mundo. Sientes simplemente que estás existiendo. Y nada más.
Eso es.
Dime que estás bien y sabré que en verdad estás pidiendo ayuda a gritos silenciosos, ahogados, reprimidos; dime que prefieres estar solo y sabré que interiormente estás harto de que la gente te decepcione y que por eso ya ni siquiera te quedan ganas de intentarlo.
Que tu desesperanza y tu desilusión son más grandes que la cantidad de sueños rotos a trizas que vas dejando por el camino.

Y es que eres de cristal transparente aunque no lo creas... Aunque te empeñes en negarlo e intentes convertirte en algo opaco mediante esa fachada. Lo sé. Sé que eres como yo. No me puedes engañar. Que es sólo fachada.
Que te crees que eres fuerte, que lo aparentas. Pero a la mínima te derriban. Y llevas tiempo intentando recoger tus pedazos y volver a reconstruir eso que eras sobre las ruinas que han quedado. Pero simplemente no puedes por mucho que lo intentes. Y la apatía te ha acabado acorralando. Has asumido que vas a estar ahí el resto de tu vida. Que nada va a cambiar. Es tan irónico. Quieres liberarte, lo deseas con todas tus fuerzas. Pero no puedes.

Que detrás de cada "estoy bien" o de cada "simplemente estoy cansado" o "sólo tengo sueño" sé que hay algo que te preocupa, tus fantasmas, esos viejos fantasmas que te persiguen y que no están dispuestos a dejarte ir. Lo sé porque me lo dicen tus ojos cansados y que me apartan la mirada.
Que detrás de cada manga larga hay una historia. Detrás de caza cicatriz hay una batalla.
Algunas las pierdes. Otras las ganas.
Ciertamente lo único claro es que tú único y gran enemigo eres tú mismo.
Ese extraño, ese desconocido en el que te has convertido.
Tú tampoco creías que esto iba a a acabar así, ¿verdad? Nunca habrías pensado que en un futuro las cosas se pudieran tergiversar tanto. Ni pensarlo.
Corrígeme si me equivoco.


Vamos. Ahora mírame.
Mírame y ten el valor de negarme que es verdad.
No puedes, ¿cierto?


Piénsalo de nuevo. Lo del principio.
Dime ahora si serías capaz de ponerte en mi lugar.
En el fondo, me entiendes.
Sólo estás asustado. Tienes miedo de aceptarlo.
De caer al vacío. De perderte tanto en ti mismo que luego seas incapaz de encontrarte.

Pero tienes que creer que eso no va a pasar. Siempre habrá algún punto de apoyo que te mantendrá aquí, en este punto, aunque no quieras. No es ético a tus ojos, no es justo, pero quejarte tampoco te servirá de mucho.
Sólo te cerrarás más en ti mismo.

Porque tú...
Tú eres poesía desgarradora. Tú dirías que estás asquerosamente roto. Yo, sinceramente te diría que eres una persona maravillosamente torturada. Y eso no son capaz de verlo todos, ¿sabes? Y te hace especial. Aunque los demás no sean capaces de apreciarlo.
Dejas que tus pensamientos te destrocen. Les das el poder de hacerte añicos.


¿Que cómo sé esto? Mírame y dime si no ves lo mismo en mí.
Cómo un libro abierto para aquellos que no viven ajenos a mi mundo.
Algo infranqueable para los demás.

Será por eso que me dicen que soy una persona tan extraña, tan rara, tan incomprensible.



De todas formas, hace tiempo que me dejó de importar.


Los mejores años de nuestras vidas...

(...)

Preferiría pasarlos durmiendo.

Aunque los despertares son duros.





hyperinsomnia. 

jueves, 22 de noviembre de 2012

i'm so tired i can't sleep.

"There’s always that one person. No matter how many relationships they’ve had, how many times they didn’t respond to your text, how many times they ignored you, how many times they made you feel like you didn’t matter, how many times you sit on the floor crying because of them, or made you feel like shit; no matter how many times you say they don’t matter, deep down, every time that they text you, look at you, give you a hug, even just say your name; your walls break down and you can’t help but be happy. Even if you don’t want to be."

Por mucho que lo niegue. Por mucho que quiera dejar de pensar.
 I'll do whatever it takes to be the mistake you can't live without.

No eres para mí. Nunca lo has sido. Nunca has sido para mí. O igual sí.
Es que igual nunca lo sabré.
Igual no es lo que debe ser.
Estoy cabreada conmigo misma. Y estoy harta, y estoy confusa, y no sé qué hacer.
No creo que deba intentarlo más, no creo que deba luchar. ¿Por qué? Porque soy débil. Y más que nada porque estoy cansada. Sí, muchas veces lo pienso, pienso que no pierdo nada y que realmente merece la pena intentarlo, pero es que llevo tanto tiempo corriendo en círculos. Sólo consigo una gran indiferencia y quieras o no, eso al final acaba doliendo.
I'm gonna break down these walls I've buit around myself. I wanna fall so in love with you and no one else.
Pero cuando por fin parecía que te había encontrado. Estaba segura.
Algo tenia sentido en mi vida después de todo.
O eso parecía.


All I need is someone who can stay, no matter how hard it is to be with me. I've given up on so many things, please don't ask me to give up on you.

Me contradigo tanto...


No entiendo nada. Nunca he entendido tu carácter extraño. Y no creo que nunca lo haga.
No creo que nunca te llegue a conocer de la forma en la que me gustaría. Supongo que tendré que empezar a meterme en la cabeza la idea de que esto se ha quedado en la historia que pudo haber sido y no fue, que progresivamente harás como todo el mundo y te olvidarás de que existo.
"I hate how we never got our chance to see how things could've turned out. I hate how I know I'm not over you, yet I pretend to be."
Perecías el adecuado.
"Don't tell me he's not worth it. How many times have I heard you whine over a guy because you liked him, and you didn't know what he was thinking? And did I once say, 'Oh. Fuck him. He's not worth it anyways.'? No, because I know how hard that is to hear. "
Fui una ingenua al pensar que con el tiempo esto iría a más, porque no ha hecho más que ir a menos. Y, no sé. Realmente no sé. No sé qué pasa. No sé qué piensas, no sé qué quieres. No me pones las cosas fáciles.
"One of the hardest parts of life is deciding whether to walk away or try harder."


Es cierto que soy una persona cerrada. Me cuesta abrirme a la gente si no me muestran confianza. Y eso es algo que no me puedo esforzar por conseguir por mucho que quiera. Si tú no pones de tu parte. Por mucho que me joda.
That's what happens, you let people in, and they destroy you.

Eh, supongo que no soy lo que esperabas. Supongo que no soy lo que nadie espera. Nunca seré lo suficientemente buena, supongo.
Soy una persona extraña y rota, pero eso no lo he escogido yo.
"I need someone to prove to me that I'm worth it, really worth it to them. Maybe all I need is a person who can show me that everyone is not the same. Honestly, I thought you were that person but I was wrong. Is it too much to ask for someone to take a risk on me, to fight for me, to actually care enough to not let something go; the way I did for you? You never even thanked me. I acted the way I did because I cared. I didn't realize it then, but I do now. I don't do that for just anyone. So, call me crazy, but today.. today i realized that I can't keep waiting for you. I'm moving on, I can't stay in one place waiting. I can't be around you anymore. I'm not over it, I don't get over things fast, I never have, no matter how much I try and convince myself. I'll see you around sometime. I keep thinking maybe somehow, something will click and everything will go back to the way it was in the beginning. Maybe we could go back to that, but too much has been said and done. So, maybe you'll get one more chance from me, maybe you won't."

Dije que no derramaría ni una sola lágrima por ti porque realmente no tiene sentido y no merece la pena, pero no sé, se me ha metido tan dentro que ya es difícil.
Parece que nunca cumplo mis promesas.
Parece que nunca consigo lo que quiero.
Parece que si no veo un camino fácil abandono a la primera.

Si alguien realmente te quiere en su vida te lo demuestra. ¿Qué me estás demostrando tú?
Esa es la excusa que pongo. Mi patética forma de intentar excusarme.

Supongo que soy así porque ya he tenido malas experiencias antes.


"It's hard to have faith in people when almost everyone around you has walked out on your life at some point. It hurts, to be honest. It's hard to trust people when you know for a fact you shouldn't. 
(...) 
When someone gives you attention when you have nobody to be there for you, they are a hero. They lift you up and they just fix your broken pieces without even realizing it. Then they leave, and you have to start over again. 
There is no perfect friendship. There is no perfect relationship. Bullshit will come up when you least expect it. Jealousy will come out of nowhere. At times you will feel replaced and at times you will feel like giving up. Just don't go that far. Don't give up. You'll argue, and you won't talk for days, but nobody says it has to be over."

No sé por qué estoy escribiendo esto. No sé qué coño estoy haciendo. No sé qué coño estoy haciendo con mi vida. ¿Cómo hemos acabado así?

Yo... No puedo comportarme normal en esta situación. Se ha vuelto tan forzada y tan incómoda. Ciertamente llevo mucho tiempo diciendo que ya basta, que no la quiero aguantar más, que no puedo, pero aquí sigo, haciéndome trizas por dentro cuando tú ni siquiera tienes idea de nada. Ni puta idea de nada.

Si supieras.

What if.

¿Y si...? ¿Qué pasaría si...?

Parece que me voy a quedar con la duda. Porque somos un par de gilipollas.

Cuantas coincidencias, ¿no? ¿Es esto cosa del destino? ¿De ese hijo de puta? ¿De ese hijo de puta en el que no creo?
Oh my God, it was written in blood.

Tengo miedo.
No quiero ser un agobio.
No necesito que nadie me recuerde lo triste que es mi vida.
Gracias, pero no.

"If you consider giving up on someone, you probably already have."

Es tan triste.
Ver como gente que conoces se convierten en personas que conocías. Cómo si nunca hubieran sido una gran parte de tu vida. Cómo si no hubierais pasado interminables horas hablando y ahora apenas os saludáis.


Por otra banda el pasado parece estar siempre acechando. Ahí, recordándote cosas que preferirías olvidar.


"Girl, don't you ever give up. I know your heart may be breaking, and I know you might feel like you can't go on without him. Trust me, I know how it all feels. But do you think his heart is breaking over you? Do you think he's wasting his days away, laying in bed thinking of the good ol' times? No. He's going to move on with his life. And guess what? You are too. You are going to super glue your heart right back together, and go on with life. With or without him. And someday, there will be a new guy. Maybe this guy will be the one, or maybe he will just be a temporary guy. But either way, you will move on. To much better things. But for now, you need to get up and forget about the guy who forgot about you."


Que salgas de mi cabeza. Es todo lo que pido.
Ya que no puedo hacer más.
If there’s anything I’ve learned in this whole getting over you process, it’s that your always going to mean something to me no matter what happens. Your always gonna be somewhere deep down inside me. Even when I’m happily married to the man of my dreams, if I were to run into you on the street and those gorgeous blue eyes were to meet mine, my heart would skip a beat because I’ll never forget you and the way you made me feel.
(...)I miss you. No, let me correct that, I miss the old you. I miss the old you that cared about me and hate old you that would treat me so well. The old you that would talk to me every day and always have me smiling. I miss the old you that made me happy and knew what to say at any given point in time. I miss the old us. 
if you give up on me i'm going to give up on me too.





Supongo que no estoy hecha para las historias bonitas.



hyperinsomnia.



(Nótese que he quoteado a  este blog inumerables veces porque me ha parecido super apropiado.)

lunes, 12 de noviembre de 2012

i wanna fall so in love with you and no one else.

Yo no necesito a alguien que me esté recordando cada dos minutos lo mucho que me quiere, o que me compre cosas caras. No necesito a nadie que me trate como una princesa, porque al final todos los príncipes acaben saliendo ranas. Quiero a alguien que se meta conmigo, que me pique; pero que también sepa cuando necesito un abrazo. Que en el fondo sea mi mejor amigo.
Alguien a quién poder robarle las sudaderas y las camisetas de grupos, aunque me vayan demasiado grandes. Esa persona con la que puedo ser todo lo friki que quiera. Alguien con quién pueda pasarme horas en silencio, simplemente escuchando música. No quiero a alguien a quién sólo dedicarle canciones, sino también quiero que podamos darle un significado a cada frase. Alguien que disfrute tocando mi guitarra incluso más que yo misma, que me de palizas jugando a la play. A quién no le importe verme sin maquillaje y totalmente despeinada y que no se interese sólo por mi talla de sujetador. Alguien a quien ofrecerle infinitas tardes de peli, sofás y mantas, y que me ayude con dibujo técnico. Que vayamos a todos los conciertos de nuestros grupos favoritos. Que pueda envidiar que los pantalones pitillo le queden mejor que a mí. Que me aguante y me entienda. Alguien que sepa encontrar el punto medio entre agobiarme y pasar de mí. Se trata de alguien que esté dispuesto a no cansarse de mí, y que no me prometa cosas, sino que las demuestre. Que no me mire mal por salir en bambas y que incluso sus viejas Vans estén más gastadas y desechas que las mías Que me enseñe a ir en skate y se ría de mí cada vez que me pelo las rodillas en una caída. Que se meta conmigo por mi torpeza y quiera acompañarme en mis paseos por la playa las tardes de verano. Alguien cuyos amigos me digan que les ha hablado de mí. Que a veces no entienda mis ironías y que sienta la misma pasión que yo por la tinta. Que me de los buenos días con una canción de Avenged Sevenfold y las buenas noches con una de Parkway Drive.
No quiero alguien que sea perfecto, simplemente que sea perfecto para mí. Que me enseñe que sí que soy capaz de querer.
En el fondo, no soy tan ñoña, ¿verdad?



hyperinsomnia.


Que conste que la entrada finalmente no me ha quedado como quería.

lunes, 5 de noviembre de 2012


Me he dado cuenta de que podrá pasar el tiempo, que se podrá oxidar, pero seguirá significando algo tan fuerte para mí que por mucho que todo cambie, nadie ni nada borrará jamas la huella que ha dejado. Y.. para ser sincera, últimamente me había mostrado reticente a llevar esto porque simplemente, me costaba, casi me atrevería a decir que dolía.
Pero quiero volver a verlo y ser capaz de sonreír, porque el candado está cerrado y de verdad que pienso seguir luchando para que así sea mientras esté en mi mano, para que ese 19 sea el primero de muchos.
Sonrío por ellos, por mis tres. Y no me refiero a DeLonge, Hoppus y Barker, sino a esos que dan los mejores abrazos del mundo.
No quiero que esto acabe.
(todo es mejor que ponerse a hacer un comentario de filo)


hyperinsomnia.

martes, 30 de octubre de 2012

let me dream, let me stay.

Me gustas. Me gustas de la forma en la que me gusta la música. Me gustas de la forma en la que me gusta tocar la guitarra. Me gustas de la forma en la que me gustan las mantas en invierno, o el lado frío de la almohada en verano. Me gustas de la forma en la que me gustan las sonrisas cálidas. Me gustas tanto como los abrazos. Me gustas tanto como hincharme de chocolate o de chucherías. Me gustas más que reírme con mis mejores amigas. Me gustas tanto como levantarme de buen humor. Me gustas más que esos días en los que la vida te parece maravillosa. Me gustas muchísimo más que estar sola en casa, más que poner el volumen de la música hasta que mis tímpanos se quejan. Me gustas más que pintarme las uñas y me gustas más que las camisetas de grupos. Me gustas tanto como comprar CDs y me gustas de la forma en la que me gusta pasear por Barcelona.
Me gustas tanto como me gustan los tatuajes. Pasaría más tiempo contigo del que paso en Tumblr o Twitter, puedes estar seguro. Me gustas más que comprarme sudaderas nuevas, o que quedarme empanada mirando los posters de mi habitación, o que quedarme empanada en general. Me gustas tanto como recordar buenos momentos, como cuando se me pone la piel de gallina al pensar en conciertos. Estoy enganchada a ti como lo estoy al móvil. Me gustas más que cuando veo notificaciones tuyas en Facebook. Me gustas más que las borracheras en verano. Me gustas más que las últimas caladas de un porro y las risas despreocupadas que estas comportan. Me gustas más que esas noches largas que desearías que nunca acabaran. Me aferro a ti como a los últimos días de verano, como a los recuerdos. Me gustas tanto o más como me gusta el color verde, el rojo o el lila. Me gustas más que los pantalones pitillo. Me gustas tanto como las Vans o las Converse. Me gustas más que escribir, tanto como ver Supernatural. Me gustas tanto como los abrazos y las sonrisas por la mañana. Me gustas tanto como me gusta la complicidad entre dos personas. Me gustas tanto como las tardes en las que puedo hacer el vago, me gustas más que los findes en los que no tengo que estudiar. Me gustas más que la sensación de llegar a casa después de una larga noche y quitarme los tacones. Me gustas más que poder rascarme el ojo sin preocupación de que me quede el dedo negra. Me gustas tanto como llorar de risa, más que reírme hasta que me duele todo y me parece que voy a morir. Me gustas más que esas conversaciones filosóficas con viejos amigos. Me gustas tanto como las duchas de agua caliente cuando hace frío. Me gustas más que quedarme dormida escuchando música. Me gustas tanto como Londres. Me gustas tal y como me gusta quedarme mirando a los skaters. Me gustas más que los chichles de menta y que hacer la croqueta en la hierba. Me gustas más que tirarme a la piscina de cabeza y que bucear en el agua salada. Me gustas tanto que ni siquiera lo sabes.

You're just a daydream away, I wouldn't know what to say if I had you. And I'll keep you a daydream away, just watch from a safe place, so I never have to lose.



hyperinsomnia.



ps:luego por la noche editaré.

miércoles, 10 de octubre de 2012

I'm bad news, in the best way.

Yo soy esa que se ríe más alto que nadie pero que está más jodida por dentro que todos vosotros. La que no lo reconocerá por su orgullo pisoteado ya.
Esa que en invierno sobrevive metida dentro de una sudadera de A7X y a base de café.
Soy esa que se queja constantemente y que grita demasiado, esa que a veces llama demasiado la atención.
Soy esa que intenta caminar con la cabeza bien alta hasta que pega un tropezón
Soy muchas cosas que no se ven. Soy muchas cosas que nunca te diré. Soy la que más secretos tiene y a la vez la que más transmite. Soy un libro abierto para las personas que me conocen, y todo un mundo para aquellos que no lo hacen. Soy complicada y extraña. Soy inocente pero a la vez retorcida. Me gusto a ratos. Me odio el resto del tiempo. Soy la que presume de gusto musical. Soy la que tiene unos principios e ideologías sólidas, la que no soporta ser pisada. Soy la que no se puede morder la lengua la mayoría de las veces. La que habla sin pensar. La que actúa por impulsividad. La que calla demasiado o no deja nunca de hablar. La que sueña demasiado. La que adora los abrazos y las sonrisas por la mañana. La que tiembla de frío siempre. La que tiene 92384927 grupos favoritos y no se puede decidir por ninguno. La que pierde las púas, los clips, los calcetines, las horquillas, los papeles e incluso los imperdibles.
Soy esa persona a la que le brillan los ojos cuando habla de ti. Soy esa persona que sonríe por la calle cuando va enchufada a su iPod. Soy de esas que no se despegan nunca de los auriculares. Soy esa a la que los padres no entienden. También soy de esas que tienen las paredes de la habitación prácticamente forradas con fotos y pósters de sus profundas obsesiones. Soy esa a la que le dicen que está demasiado obsesionada. Soy la que piensa demasiado. Soy la que se hace la dura pero en verdad es más sensible que tú. Soy la que tiene una parte ñoña que sólo a veces. La que lo daría todo por sus amigos. La que no encaja en la sociedad. La que sueña con el anarquismo. La que agradece las cosas una y otra vez.
Soy la que un día es la persona más tímida de la tierra y al día siguiente pierde la vergüenza. La que mantiene una relación amor-odio con el vodka. La que siempre negará que el mechero es suyo. La que te puede estar 983724892 horas hablando sobre un concierto. Esa a la que los mosquitos se comen viva en verano. La que se puede acabar un libro de 800 páginas en dos días. Esa a la que ya no le importa lo que piensen de ella. La que se estresa con facilidad. No soy todo lo que aparento ni aparento todo lo que soy.
Soy la que no te da su Twitter si no me apetece. Soy a la que le dan ganas de mandarlo todo a la mierda constantemente. Soy pesimista. Soy la que se bloquea con los problemas de dibujo técnico y se pone de los nervios. Soy la que tiene ganas de vivir, pero sólo a ratos. Soy la que llega impuntual. Soy de esas personas que sienten un placer especial por comprarse CDs. De las que se quedan empanadas por las mañanas sentadas en la cama mirando el suelo. Soy de esas que andan con Vans en los pies. Soy esa a la que se le corre el lápiz de ojos. Soy esa a la que no le gusta ser una molestia. La que a veces confía demasiado rápido en la gente y luego se lleva una gran decepción. Soy la que te dice que te odia cuando tiene ganas de estar contigo. La que le da golpes al mando cuando las pilas no funcionan. Soy esa torpe que se va dando golpes por todos sitios. La que jura que no volverá a beber después de una mala noche. Soy la que se presenta en una primera cita con una sudadera y una camiseta ancha. Soy la que siempre se da cuenta de todo tarde. La que se ríe en clase cuando todo el mundo está en silencio. La que se pelea con su hermano por todo. La que no sabe qué carrera va a estudiar ni qué va a hacer con su vida. La que está enamorada de demasiados integrantes de grupos que ni siquiera saben de su existencia. La que quiere llenarse la piel de tinta aunque sus padres la echen de casa por ello. La que cada vez está más asqueada de la gente. Soy esa que no suelta más que palabrotas. Soy esa gritona que tiene la voz de pito. Soy esa que siempre se sienta mal en clase. La que se duerme en historia. Soy esa a la que le encanta el inglés. Soy olvidadiza, pero no para todo lo que me gustaría. Soy la que se alegra de no ser como los demás. Soy la que tiene mala hostia. Soy la que a veces no sabe qué decir para hacer sentir mejor a alguien pero que realmente se preocupa. Soy la que se muere de ganas de hablarte pero no lo hace por miedo a molestarte. La que twittea demasiado. La que se pasa el día cantando.
Soy la que está escribiendo esto cuando debería estar estudiando.
"Don't be what you're told to be. Follow your own path. Be your own person. Don't get held down by everyone else."


No se quién soy, sólo se que soy un conjunto de cosas que no sé si estás dispuesto a querer conocer.

hyperinsomnia.

sábado, 22 de septiembre de 2012

late thoughts.

Cuando algo supone un reto ya no nos gusta.
Al principio nos excita, ese no saber qué pasará.
La incertidumbre.

Pero con el tiempo la incertidumbre se convierte en frustración. Y abandonamos.
Culpamos... A todo. Menos a nosotros mismos, cuando sabemos en el fondo que esa culpa es nuestra, que nos pertenece. Porque si de verdad deseábamos tanto eso, en vez de sentarnos en cualquier esquina a llorar huyendo de nosotros mismos y sintiéndonos patéticos hubiéramos luchado con las uñas por eso como si el respirar nos fuera en ello.
Y ¿es por que no lo queremos conseguir o es porque estamos tan acostumbrados a tenerlo todo de una forma aburridamente fácil que los retos nos acobardan, nos hacen echarnos atrás?

Queremos lo que no tenemos. No nos damos cuenta de lo que tenemos.
Vivimos en un bucle.

We're living in repitition.


hyperinsomnia.


Ps: Carlos no sé si vas a leer esto pero juro que en mi mente había algo mejor, sólo que está tan desordenado que no puedo sacarlo. Y ya es tarde y estoy agotada. Prometo algo mejor, pronto.

martes, 21 de agosto de 2012

negative creep.


Quiero pensar que el destino pone piedras en nuestro camino no porque sea un hijo de puta, sino porque pretende vernos avanzar y crecer como personas a cada paso y a cada caída. 

Somos piezas realmente insignificantes dentro de un conjunto, así que ¿por qué alguien o algo debería preocuparse de nuestra existencia e incluso tomarse la libertad de irrumpir en ella?

Es por eso que no creo en el destino ni en las casualidades. Sí, es cierto que seguramente todo ocurre por una razón, que todo tiene un motivo aunque éste esté oculto. Pero somos nosotros los que escribimos nuestra propia historia. Cada tropiezo nos lo hemos buscado nosotros mismos con actos anteriores. Cada paso avanzado, en el fondo sabemos que no es en vano y que nos va a conducir a algo. No somos conscientes de ello, pero tampoco podemos evitarlo.

¿Quiero decir con esto que debemos  recapacitar sobre todas nuestras decisiones? Dudo que nunca encuentre una respuesta para esto.
Yo esta libertad de la que disfrutamos me la tomaría más bien como una condena. Estamos condenados a tomar decisiones, y si no son las correctas nos torturamos hasta la saciedad.

Si todo nos viniera escrito y decidido no existirían sentimientos tales como la culpabilidad o los horribles reproches. Sería todo más sencillo y llevadero, pero también mucho más monótono y gris. Aburrido, sin emoción.

Igual no aprendemos de un error a la primera, pero a la que nos hemos dado de hostias con la misma pared 50 veces seguidas ya nos empezamos a dar cuenta de que algo falla. Crecer como persona es duro. Crecer a secas ya lo es. Pero es algo inevitable y que nos acabará conduciendo a un fin.

La vida carece de sentido, así que antes de que nos joda ella a nosotros hay que patearla y decirte que ahí estás tú, que es tu vida y que vas a hacer lo que te salga de las narices con ella.

























hyperinsomnia.

jueves, 26 de julio de 2012

Al amanecer estaba rendido, mis piernas se movían solas y miraba con odio las ventanas tras las que dormían personas sin preocupaciones, pero junto con la confusión y el temor sentía crecer dentro de mí una fuerza nueva y desconocida, como si aquél acto de rebeldía estúpida fuese el primer paso para llegar a ser dueño de mí mismo. Comprendí que, en cierto modo, aún obrando sin razón y a costa de causar daño, me había puesto en camino de conseguir algo que me era esencial. Intuía que mi forma de expresarme en el mundo, de afrontar la vida, estaba predeterminada a llevar la impronta de la rebeldía y el dolor; tal vez es así como se madura siempre.

 Las pelirrojas traen mala suerte.

miércoles, 25 de julio de 2012

And I'm in the crowd but I'm all alone...

i'm addicted to the pain,
even more than words can say.

Hoy no es un buen día. Últimamente nunca es un buen día.
¿Cual es la definición de un buen día? ¿Un día en el que te sientes bien contigo mismo? ¿En el que todo sale a pedir de boca?
Pues no recuerdo cuando fue la última vez que tuve un buen día.

Echo de menos mi vida de antes.

¿Hay algo que pueda hacer para recuperar lo que era?

El verano me está dando demasiado tiempo para pensar y yo lo que necesito es mantenerme ocupada.



Always said her life was never meant to be. 
Stuck here living someone else's dream. 



hyperinsomnia.

martes, 24 de julio de 2012

We live and die for shit we don't need.

Eh. 
Despierta. Deja de confiar en la gente, todos te van a fallar por mucho que te prometan.
Las palabras no valen nada. Deja de creértelas, deja de ilusionarte. Sólo vas a tropezarte una y otra vez con ellas y descubrir que son todo mentiras bajo una bonita máscara de una belleza que te encandila y te hace sentir bien.
Que te hace sentir bien hasta que de deforma, mostrando su verdadera naturaleza.
Una naturaleza que todos compartimos.

¿Para qué engañarnos?
¿Para que luego el patinazo nos duela más y que las heridas de las rodillas y codos no nos curen nunca?
O igual sí, pero siempre quedará una cicatriz visible.
Una cicatriz que te recordará siempre el porqué está ahí. Porque olvidar no es tan fácil como todos quisiéramos que lo fuera. No, la vida no es justa, pero es lo que nos ha tocado. Y, o aprendes a afrontarla con una sonrisa o estás jodido. Si todo fuera fácil como esconderte debajo de las sábanas...


Si todo fuera tan bonito como cuando lo creemos cuando somos pequeños.


Si todo fuera para siempre.
Si todo fuera eterno.





















Estaríamos jodidos igual, qué importa.
Sólo te tienes a ti mismo, así que mejor empieza a llevarte bien con la persona que eres porque te vas a tener que aguantar durante muchos años.




hyperinsomnia.

viernes, 20 de julio de 2012

let's make this night last forever.

Creo que hacía tiempo que no me levantaba tan pronto. Pero ayer prácticamente no me importó que mi despertador sonara a las 5, sacándome de un ligero sueño que había durado apenas 2 horas.
No remoloneé mucho en la cama, porque en cuanto abrí los ojos y vi el gran poster de blink-182 adornando la pared de mi cama, pensé en lo que aquél día me esperaba y me levanté de la forma más rápida en la que jamás lo había hecho.
Vestirme, peinarme, desayunar (o al menos intentarlo) cómo si de un día normal se tratase, sólo que ese no lo era. Era el día. El día que había estado esperando durante meses, incluso durante años. Era el día en el que cumplía uno de mis mayores sueños, un sueño que creía que no se iba a hacer realidad. Cuando conoces a un grupo que se acaba de separar, nunca piensas que los llegarás a ver en directo. Por eso no es raro que tuviera los nervios a flor de piel y una histeria incontrolable en el cuerpo.
Pues bien, fui puntual por una vez en mi vida y llegué a la estación la primera. El tren salía a las 6.40 (cabe decir que si por mí hubiera sido, habría salido con el anterior). El viaje pasó bastante rápido y en menos de lo que nos dimos cuenta ya estábamos en plaça Espanya. Subimos a Montjuic casi volando y después de tener problemas para encontrar la entrada del Sant Jordi Club, finalmente llegamos a la cola. Nos espérabamos muchísima más gente de la que encontramos, a decir verdad. Como el sol nos pegaba en toda la cara, hicimos un esparcimiento por allí dónde había sombra; y todo iba de puta madre hasta que la gente que acababa de llegar empezó a ponerse dónde les salía de la puta de la polla. Cansancio, calor, y sobretodo muchos nervios, pero la mañana fue transcurriendo. De vez en cuando poníamos música, y cada vez que salía una canción de blink kaosdjldklewhdkjewfjce. Eso.
Vi a medio twitter repartido por la cola, cosa que me hacía mucha ilusión. El ambiente, la gente, todo era genial. Menos el sol que nos estaba dando bastante por culo.
A primera hora de la tarde se les antojó poner las vallas para la cola, algo que en mi opinión que deberían haber hecho mucho antes, porque aquello se convirtió en una avalancha de gente e insultos; y yo me estaba poniendo muy violenta. Me tocaba mucho las narices que gente que acababa de llegar estuviera delante de nosotros que llevábamos allí desde la mañana, o incluso delante de lo que habían dormido, que eso sí es tener demasiada cara.
Lo más gracioso de todo era que estábamos en pleno sol, sin una puta sombra. ¿He dicho ya que nos estábamos quemando de lo lindo? Es que no sé si os he comentado que durante toda la mañana ya nos habíamos estado asando; y que estábamos apretados como putas sardinas como si del concierto se tratase cuando aún faltaban 4 horas para que abriesen puertas. Pensaba que no iba a aguantar tanto tiempo debajo de ese sol, pero las botellas de agua que nos echábamos por encima (demacración máxima la que llevábamos, por cierto) las risas y las infinitas ganas de ver a Mark, Tom y Travis en acción podían con todo. Sólo podía rezar para que todo mereciera la pena y para que llegaran las 7 y media de una vez.
Nos pasamos media tarde andando de la cola a la fuente, y viceversa. No estábamos empezando a quemar y estábamos agotados y aún quedaban horas.
De pronto apareció una chavala con un micro y un cámara. Y en un momento estábamos todos gritando "blinkuaneigtitúuuuuuu" y respondiendo a las típicas preguntas. "Es la primera vez que les veo", "Mi favorito es...blablabla" y acabamos gritando "tridenttwwiiiiiisttttttt, el mundo a tu rolloooooooooo". En general un poco penoso todo, sobretodo por las pintas que llevábamos. Luego nos veremos y lloraremos, pero lo que me llegué a reír con la tontería fue monumental.
Yo me moría de ganas de que llegara Carlos con Marcus, y en una de esas vi un coche rojo que llegaba y salí corriendo rezando para no tropezar y caerme para darle un abrazo de esos que te espachurran a Marcus.
Cada vez quedaba menos y los nervios aumentaban. La histeria contenida estaba empezando a salir.
'¡Una hora!', '¡Media horaaaaaaa!', '¡!Veinte minutoooos!', '¡Quince minutooos!' 'Diez minutooooooos' CLARA QUE TE CALLES YA.
Así fueron pasando los minutos y así la cola empezó a avanzar.
Después de darle la entrada al segurata con cara de mala leche que me la destrozó completamente por un lado (muchas gracias, majo) esperé a que estuviéramos todos dentro para no esparcirnos demasiado antes de empezar, y entonces corrí como no lo había hecho en mi vida hacia dentro.
Eh, ¡no corráis! ¡Con calma! - típicos seguratas o lo que sean que te intentan detener, supongo que por miedo a que te abras la cabeza antes de que todo empiece o de que se líe una escabechina.
¿Calma? ¿En serio? ¿CALMA?
En aquellos momentos desconocía el significado de aquella palabra.
Nos apelotanamos rápidamente, la gente seguía entrando y yo tenía que contener mis ganas de gritar al ver que tenía el micro que un par de horas más tarde utilizaría, ni más ni menos, que Mark Hoppus delante de mis narices.
Media hora eterna hasta que salieron los teloneros, The All-American Rejects, con un buen rollo que contagiaban. Disfruté con las pocas que conocía: Dirty Little Secret, Move Along, It Ends Tonight, Gives You Hell (con la que acabaron) y seguramente alguna más que se me ha olvidado. En menos de media hora el escenario volvía a estar vacío. Lo habían hecho bien, pero nada comparado con lo que nos esperaba después.
Salieron los técnicos de sonido de blink, que parecía que nuuuuunca iban a marcharse. Yo sólo rezaba para que la media hora que faltaba pasase rápido, y que no me fueran de divas y salieran puntuales. Y así fue.
Asomó una cabeza. Una cresta. Un bajo. Mark Hoppus se acercaba. Aún no alcanzaba a ver a los otros dos, pero las primeras notas de Feeling This sonaron y la locura se desató. Gritos. Muchos gritos. Emoción. Incluso lágrimas. Felicidad en estado puro.
Travis a la batería. La voz peculiar de Tom. Todo parecía un sueño. Pero no, allí estábamos. 9382493724832 personas en tan sólo un metro cuadrado, empujándonos y compartiendo un mismo sentimiento. Pasando los mejores momentos de nuestras vidas.
Up All Night transcurrió normal, y más tarde The Rock Show y What's My Age Again? fueron una completa locura. Sentía que me iba a dejar la voz o la vida, pero era feliz. Más tarde nos encontrábamos cantando Down, y luego fue el turno de I Miss You, los minutos más tranquilos y emotivos de toda la noche.
Siguieron con Wishing Well, Dumpweed, Always, Violence, After Midnight, First Date... todo estaba pasando demasiado deprisa. Todo estaba siendo demasiado perfecto. Siguieron con Heart's All Gone, Man Overboard, Ghost On The Dancefloor, y las míticas All The Smal Things y Josie en las que nosotros, el público, lo dimos todo.
Dejaron el escenario. Todo a oscuras. Aquello era un baño de sudor y lágrimas. Yo creía que me iba a morir porque no podía más.
Después de unos minutos de relativa tranquilidad para recuperar un poco de aire, apareció el señor Barker para demostrarnos una vez más porque era el rey de las baquetas. No tenía ninguna duda de que lo era, pero después de verle en acción con el solo que se marcó, quedó más que confirmado. Todos a sus pies. Voces coreaban su nombre. 
Y creo que las canciones que más disfruté fueron las tres últimas: Carousel, Dammit y Family Reunion. (también pudimos cantar Fuck A Dog y Blow Job, cosa que me encantó. Pero no recuerdo en qué momentos jajajaja)
Moshes, saltos, todos los que estábamos en la sala empapadísimos de sudor (en otras circunstancias me hubiera dado un asco tremendo JAJAJAJAJ), confeti, un Mark lleno de energía tirando púas y su adorable hijo repartiendo pegatinas (tengo que decir que Tom me decepcionó al no moverse en todo el concierto de su sitio, al contrario que Mark), gritos, thanks yous' y cosas varias. Necesidad de tirarme al suelo y acabar con toda el agua sobre la faz de la tierra.

Y eso fue. Cuando acabe de asumir y sea consciente de todo lo que viví me entrará la depresión post-concierto más bestia de mi vida, ya que el mejor concierto de mi vida no se merece menos.

Lágrimas, muchas lágrimas.
No puedo creerlo.


Gracias blink-182. Infinitas gracias. Ahora y siempre.


(No tengo fotos ni vídeos porque estaba demasiado ocupada viviendo las mejores horas ever)


hyperinsomnia.


no me ha dado tiempo de acabar de escribir la entrada bien, sorry.

miércoles, 23 de mayo de 2012

Now hearts are getting broken, but I guess it's what they call 'growing up'

If I just save youyou could save me too.

Te levantas después de una mala noche. Te duele la cabeza. Piensas. Sólo consigues aumentar el dolor.
No has conseguido olvidar.
¿Sirve el alcohol? ¿El vodka te va a ayudar a olvidar?
Sabes que no. Que sólo conseguirás despertarte al día siguiente con la boca seca. Y sola. Tan sola como siempre.
Tampoco te intentes esconder en el humo de un cigarro que se consume rápidamente. Tan rápidamente como tú. Porque tampoco te va a ayudar. Y lo sabes.
Quizá te da una falsa sensación de paz. Lo usas como placebo. Para distraerte.
Porque no quieres volver a pensar en sus ojos verdes.
Pero no puedes evitarlo.

Tú no eres de esas. Pero te has descontrolado. Aunque no lo quieras, te pones nerviosa cuando está cerca.
Tu corazón da un vuelco cuando vuestras miradas de cruzan.
Y ya no puedes seguir negándolo porque incluso los demás se han dado cuenta antes que tú.
¿Qué ha pasado? Ahora los papeles se han intercambiado.
Tantos errores y sigues sin ser capaz de aprender... Se supone que somos humanos, es lo que mejor se nos da.
Pero lo jodiste todo. Hace tiempo. De nada sirve pedir perdón ahora.
Sigue estremeciéndote cada vez que le miras, rogándole que te entienda con sólo una mirada. Sabes que lo hace. Estás segura de que lo hace. Pero todo se fue a la mierda hace tiempo y tú no puedes seguir así. Faltan motivos y sobran razones. O al revés. Qué más da.

No le puedes dejar ir porque te hace sonreír. De verdad. Sólo sonríes de verdad con él. No quieres perder la esperanza, te agarras a un recuerdo. Duele. Ahora él ya es feliz pero no contigo.
Recuerdas la rapidez con la que conectásteis. Demasiado bonito para ser cierto. Era demasiado bonito como para que te estuviera pasando a ti. Dime, ¿qué pasó? ¿Te asustaste? Como siempre tus inseguridades no te dejaron ver las cosas claras, ¿verdad?
Es irónico. Parece que te conoce mejor que tú misma. Nunca le habías confiado tanto a nadie, y lo sabes. Y él también. No eres una persona fácil de entender. No te abres a la gente. Pero con él sí que era fácil.
Si estabas dispuesto entonces dime por qué debería ser diferente ahora.

Ah claro.. Olvidar.
Es difícil.
No lo digo por cumplir. Estoy sufriendo las consecuencias de todo. Y lo merezco.

No me trates bien. Me merezco que me odies. Que me hagas daño. Tanto como yo te hice a ti. Dijimos que empezaríamos de cero pero en ninguna ocasión nos ha funcionado. ¿Por qué iba a ser diferente ahora? ¿Más promesas?
Mis palabras han perdido credibilidad. Pero no es un juego para mí.
Y lo sabes.

Porque yo no me pongo tan nerviosa delante de alguien. Porque yo no lloro delante de alguien por miedo a parecer vulnerable. Porque yo nunca había deseado con tantas fuerzas que alguien, simplemente se acercara a abrazarme.
Y entonces apareciste tú. Y me di cuenta de todo. Tarde, como siempre.
Ni yo me entiendo. No intentes hacerlo.
Te dije que nunca antes me había arrepentido tanto de algo. Y sabes que iba totalmente en serio.
Yo antes no me pasaba el día sin poderme sacar a alguien de la cabeza.
Quizá no lo demuestre, pero todo va por dentro.

Podría haber sido algo grande. Lo sé. Los dos lo sabemos. Dime que no me has olvidado. De nuevo. Dime que esto no se ha acabado aún, que aún queda algo por lo que luchar.
Dime como puedo arreglarlo. Porque yo no soy de éstas y me estoy asustando.



I'm sorry. It's all that I can say. You mean so much and I'd fix all that I've done if I could start again.

Estado de ánimo: Best Of Me.


hyperinsomnia.

lunes, 14 de mayo de 2012

Falling apart.


Should I stay here and watch the show? Or maybe it's time to go.


La auto-destrucción no lleva a ningún sitio, pero ¿y qué? Te hace sentir mejor. O eso crees.
Al menos soy el ejemplo de algo. El ejemplo de eso que no hay que ser, en lo que nadie quiere convertirse.

Te desvaneces más a cada paso, aunque luches por evitarlo. Estás tan roto que sientes que ya nada puedes hacer, al fin y al cabo, te has acostumbrado a ello. Te has acostumbrado a colgarte esa sonrisa y a dedicarte simplemente a existir, a seguir con tu vida porque se supone que es lo que debes hacer. No importa cuántas veces te hayas propuesto salir de esto, porque siempre acabas fallando. Una y otra vez. Vuelves a caer. Te haces daño, tropiezas contigo mismo. Pero ya no duele. Te has acostumbrado. Sólo te duele verte a ti mismo día a día. Ver en lo que te conviertes. Luchas contra ti mismo, en vano. Una vez más. Te odias, aunque no ganes nada con ello. ¿Te sientes mejor ahora? No. ¿Qué mas da?
¿A quién le importa? Nadie se ha dado cuenta aún, pero realmente, ¿cuánto tiempo piensas que vas a poder seguir viviendo esta mentira? ¿Cuánto tiempo más lo vas a alargar?
Te has acabado creyendo tu propia mentira. Esa de las sonrisas aparentes.
De las mangas largas que esconden las cartas que no supiste jugar bien. Tu historia. La que sólo tú conoces. Un cuento que no sabes cuando empezó a ser tan retorcido, una persona que un día dejaste de conocer. 

¿Por qué me dijiste que incluso me conocías tú mejor que yo misma?

Te dicen que deberías confiar más en la gente. Que están ahí para ayudarte. Estás avergonzado, asustado y cansado. Quizá solo necesitarías un abrazo de la persona adecuada en el momento adecuado. Pero cuando le miras a los ojos ves reflejado tu propio dolor, y el suyo. Por todo lo que le hiciste pasar. Y te das cuenta de que no lo mereces. Que no mereces la pena. Ni simpatía, amabilidad ni comprensión.

Lo siento, de verdad. Déjame arreglarlo. Lo intentaré, de verdad que estoy dispuesta a hacerlo.


Pero la voz en tu cabeza empieza a sonar tan confusa que empiezas a dudar demasiado de todo. 
Mentiría si dijera que no me asusta. Pero no puedo controlarlo. No puedo hacer nada pera evitarlo. Me he cansado de luchar contra algo que me supera. 

I can't escape this hell, so many times I've tried.

Hay días en los que crees que eres capaz de vencer. Pero la euforia dura poco. No estás hecho para ello. No eres esas personas que están destinadas a ser felices. Duele aceptarlo, pero no te queda nada más que la resignación, harto de intentar juntar esos pedazos que ni tú mismo reconoces.


Esos días en que las tiritas y los esparadrapos se vuelven a convertir en tus mejores amigos. Mentiras que escuecen cómo echarle alcohol a una herida en carne viva.


Tu ausencia es desgarradora.


Huye, escóndete, sufre en silencio. Grítale a tu soledad. Siéntete impotente, que es lo único que se te da bien. Resígnate de nuevo y déjate consumir.


Otra página. Otro borrón. La misma historia. Sigues en esa pesadilla repetitiva que parece no acabar nunca.


Pendo de un hilo tan frágil que temo que vaya a romperse en cualquier momento. Voy a sentarme a observar y a esperar.


Como las flores marchitadas. Los desiertos áridos. Los labios cortados del frío.
¿Hasta cuándo vas a ser capaz de mantenerte así?

Cause everytime you fight the scars are gonna heal but they're never gonna go away.

hyperinsomnia.

110512

Thank you so much.
I can't explain with words how grateful I am.

Tu sonrisa es esa perfección que me dio esperanza.
Tu voz calmada me hizo seguir cuando necesitaba otro punto de apoyo.
hyperinsomnia.

jueves, 12 de abril de 2012

till my heart stops beating.

Oh hi. Hoy vengo con algo que forma parte de mi fic. Obviously lo he tenido que adaptar, quitar algunas cosas y pasarlo al catalán para intentar presentarlo en clase. So, here it goes. Necesito opiniones, es importante. Thanks! <3




Vaig recolzar el cap a la finestra de l’autobús que em portaria cap a l’aeroport. Era agradable el contacte del calor del sol acariciant la meva pell, per poc que fos, en aquell matí fred de gener.
No fa falta dir que anava enganxada als meus auriculars com sempre, encara que sense prestar massa importància a la música que sonava, perquè com va dir un dels meus grans ídols, “a vegades per molt alta que posis la música només pots escoltar-te a tu mateix”.


Tot i l’atordiment que m’enterbolia els sentits, vaig ser capaç d’adonar-me de que tenia fred. Buscava alguna cosa que posar-me i el primer que vaig treure de la motxilla va ser una dessuadora verda. Al veure-la una llàgrima tímida va mullar les meves pestanyes. Me la vaig posar cautelosament, inhalant poc a poc l’aroma que cada centímetre que aquella peça de roba desprenia. La seva olor...
Recordo el dia que me la vaig quedar. Pràcticament es pot dir que li vaig prendre. Sempre se la deixava tirada per tot arreu i feia que m’entrebanqués. Era la seva preferida, sempre la portava a sobre. Sempre impregnada de la seva dolça olor.


Una carta va caure de la butxaca de sobte, fent-me emergir d’aquella manera dels meus pensaments. Vaig observar que estava arrugada. Sorpresa, vaig començar a llegir, i llavors ho vaig recordar tot de nou. Les últimes i doloroses hores de la meva vida, que em feien fugir del lloc on havia estat vivint durant l’últim any, probablement el més feliç de la meva vida. No sabia si seria capaç de deixar tot allò enrere, tots els records i totes les persones que es quedaven a Londres. Però sabia que no podia quedar-m’hi i despertar-me cada dia amb una gran sensació d’opressió al pit provocada per una casa buida, per un llit fred.
Vaig deixar caure el cap al seient bruscament, devastada, mentre continuava rellegint aquella carta escrita amb la perfecta cal·ligrafia d’en Danny.


“Sé que quan llegeixis això seràs lluny i que ja res pot canviar el què ha passat. També sé que t’he fet molt mal , i de veritat vull que pensis que aquesta no era la meva intenció, per molt difícil que sigui d’entendre. M’agradaria poder-te demanar perdó per tot, poder arreglar-ho d’alguna manera, poder tornar enrere i intentar evitar les meves equivocacions i ensopegades, donar-te alguna explicació pel meu inexplicable i irregular comportament; perquè en el fons tot això és culpa meva. Si no m’hagués comportat de la manera en què ho he fet, si no hagués sigut un egoista egocèntric, orgullós i superficial, encara estaria gaudint dels somriures tendres i sincers – i a la vegada tímids –  que em dedicaves, de tot l’amor que em donaves i que no vaig saber rebre. Si no m’hagués comportat com un estúpid fins i tot potser haguéssim tingut un futur junts.


Ara ja no hi ha manera de tornar enrere, i et juro que em penedeixo de tot com mai abans hi havia fet en la meva vida. Sé que aquestes paraules ja no signifiquen res per a tu, són simples paraules que manquen de sentit després de totes les mentides que he pronunciat, però d’alguna forma necessitava acomiadar-me de la única persona que m’ha importat realment en la vida, a part dels que han sigut els meus tres millors amics, o inclús m’atreviria a dir, germans. Això va totalment de debò, aquestes paraules són les més sinceres que mai llegiràs de ningú. Encara que les coses no hagin acabat bé vull que els hi diguis a ells que els vaig estimar com a ningú, que els hi estic agraït per tot, per ajudar-me a créixer com a persona, per tots aquests anys d’amistat, i en definitiva, per fer-me feliç; però crec que això ells ja ho saben.
El que necessito que tu sàpigues que ets la que realment va completar la meva existència. És veritat que no t’he demostrat tot això que estic dient, però ja saps com d’orgullós y tossut sóc. Ja saps el que em costen aquestes coses i que no soc gens romàntic. M’odio per això, per no haver-te demostrat el que sentia com ho hauria d’haver fet. És ara quan m’adono de tots els meus errors, he sigut un complet insensat una i altra vegada... però creu-me, si tingués una oportunitat per tornar a intentar-ho, no dubtaria ni un moment en fer les coses bé per un cop en la meva vida. Però ja no hi ha més oportunitats, ara sí que es massa tard. Em mereixo això, em mereixo aquesta soledat que m’envolta, una vida buida sense tu, superficial, sense el teu afecte. M’ho mereixo per no haver sabut apreciar el que tenia fins que ho he perdut, m’ho mereixo per haver-te fet vessar tantíssimes llàgrimes per algú com jo, algú que no val la pena.


Vull que siguis feliç, cuida’t molt, Allison. Gràcies per haver perdut el teu temps amb mi, per haver-me permès ser algú en la teva vida, per haver deixat que compartíssim quelcom junts. Realment ha sigut un plaer haver-te conegut, ha sigut un plaer haver coincidit en aquesta vida.
Que sàpigues que no oblidaré cap de les teves carícies, ni les paraules que els teus llavis em xiuxiuejaven. I potser ara ja no té sentit, però també vull que sàpigues que t’estimo com mai ningú serà capaç de fer-ho, i que ho seguiré fent fins que el meu cor deixi de bategar.


No et vaig fer feliç, i no era capaç de suportar el fet de veure’t cada dia i sentir que mai en seria capaç. Més aviat al contrari, només t’he provocat dolor i sofriment. Però jo vull recordar-te somrient, vull que aquesta imatge sigui eterna en la meva ment. Certament, es la única cosa que em manté amb vida mentre escric aquestes línies. Lluitaria per això, tornaria a lluitar per tu, ets la única raó per la qual em donarien ganes de seguir amb això , però sé que ja no hi ha res a fer, i una persona ha de saber també quan ha arribat el moment de rendir-se. Entén que no vull envellir si no és al teu costat.


Espero que trobis a algú que realment pugui fer-te feliç, és més, estic segur de que ho faràs. Mira endavant i sigues feliç, fes-ho per mi, si us plau. Troba a algú que et cuidi com et mereixes.
Per últim, et demano que no em guardis rancor, o al menys no molt. M’agradaria marxar sabent que no m’odies, malgrat tot el mal que t’he fet. Malgrat tot el dolor i els problemes que us he causat a tots.
Encara que em conformaré amb que no m’oblidis, ja sigui per bé o per malament.


Ho sento.




Danny.”

Ja no hi havien més llàgrimes, només una profunda desesperació. Havia marxat per sempre. S’havia acabat. I jo l’únic que feia era marxar, fugir, en comptes d’acceptar-ho i fer-li front, d’intentar superar-ho. Tots els records dels últims dies eren borrosos. Realment l’únic que recordo a la perfecció és el que sentia quan vaig entrar a l’hospital, després de rebre la notícia. Era una barreja entre fred i por el que predominava en el moment en què intentava girar el pany de la porta de la seva habitació. Estava tan espantada que no sabia com reaccionaria al veure el que m’esperava a dins. Finalment vaig obrir la porta i un cop de dura realitat em va bufetejar. Estirat al llit, pàl·lid, fins i tot semblava que les innumerables pigues dels seus braços també havien adquirit aquell mateix to. Uns braços connectats a masses cables. Semblava mort. En certa part, ho estava. Tan trist com cert. Tan real que espantava. Tan inassolible que feia mal.
Vaig asseure’m al seu costat y vaig sentir la necessitat de començar a parlar.
-         
 –    –  Ens en sortirem d’aquesta. Obre els ulls i et prometo que junts ens en sortirem. – li vaig estrènyer la mà fortament i vaig seguir parlant –  M’he adonat de moltes coses, saps? Com per exemple, de que les drogues no serveixen, no són la solució. El mon segueix sent el mateix. És igual l’alcohol que portis en sang, l’únic que aconseguiràs es llevar-te el matí següent amb un mal de cap impressionant. Res et pot treure d’aquesta realitat en la que vivim, per molt que no t’agradi. Una realitat en la que els somnis es trenquen, al mateix compàs en què els nostres cors també ho fan, desitjant deixar de bategar quan deixen de creure,  quan perden la fe en ells mateixos, quan perden l’esperança, alimentant una melodia trista que ens recorda que només som aquí de passada, però que a la vegada en recorda que per això ho hem d’aprofitar. Una vida plena de dolor, caigudes, pedres al camí. Res alleuja el dolor, res t’esborra els blaus d’aquestes caigudes, res et treu o t’aparta les pedres del camí. Es veritat que al final acabem perdent perquè no en sortim vius, però guanyem una infinitat de coses també, pensa-ho. He après que hem d’aferrar-nos a les petites coses, petits detalls que marquen la diferència, que fan que ens oblidem de tot això. I a partir d’ara es el que faré, t’ho prometo Danny. Però has de tornar. Hi ha moltes persones que et necessiten, jo la primera. També hi han ens teus millors amics, la teva família. Als teus pares els destrossarà això. Però vull pensar que només és una petita sotragada, que tot tornarà a ser com abans. Tens moltes coses bones que donar-li al món, tens molts somriures que regalar, molta gent a la que fer feliç encara. No pots marxar, no pots deixar-nos. Tens tota la vida per davant. – vaig sospirar i vaig deixar de reprimir les llàgrimes de forma que van començar a sortir sense cap tipus de control – Ah, i saps què també? No m’importa el que pugui haver passat, ni el que passi a partir d’ara, no importa si estic lluny, ni la part del món en la que em trobi, t’estimaré fins que el meu cor deixi de bategar.


Havia arribat a l’aeroport. Hora de dir adéu. Aquest cop per sempre.





- hyperinsomnia.